mariusz007
SAN DA
(San Shou) - ponad stylowa chińska metoda walki, skrajnie nastawiona na pragmatyzm. Jej kształt uzależniony jest w dużej mierze od nauczyciela, jego doświadczeń i umiejętności. Brak w niej jakichkolwiek ćwiczeń formalnych, a stosowane techniki w dużej mierze uzależnione są od tego jaki styl KUNG - FU trenuje (bądź trenował wcześniej) uczeń bądź jego nauczyciel. Dlatego też SAN DA może kłaść nacisk na różne techniki, jednak głównym celem treningu jest uzyskanie maksymalnej skuteczności w walce - wymuszana poprzez organizowane zawody. Każdy styl KUNG - FU ma swoje SAN DA gdyż są to po prostu techniki walki. Najczęściej adepci San Da, walczą rękami jak w boksie, nogami jak w TAN TUI, i stosują techniki rzutów z CHIN NA. Zawody SAN DA organizowane są, w kraju i zagranicą. Uczniowie każdego Klubu mają więc możliwość startowania zarówno w kraju jak i poza jego granicami.
Historia:
Jak każda działalność, Kung-Fu ćwiczone przez ponad dwa tysiąclecia powodowało w ludziach chęć znajdowania formy porównania swoich umiejętności. Oczywiście pierwszym i najbardziej brutalnym sprawdzianem skuteczności technik danego stylu Kung-Fu były liczne pola bitew. Historia poszczególnych dynastii obfituje w szereg wojen prowadzonych pomiędzy poszczególnymi królestwami cesarstwa, z agresją zewnętrzną szczególnie ze strony plemion mongolskich i mandżurskich, czy wreszcie w czasie wybuchających powstań chłopskich. Z ostatniego okresu Cesarstwa Chińskiego największe wojny, w których ważną role odegrała umiejętność Kung-Fu, to powstanie taipingów (1850-1868) i powstanie bokserów (1898-1901). To ostatnie nazwane właśnie tak z powodu szczególnego znaczenia, jakie przywiązywali powstańcy do nauki i użycie swojej narodowej sztuki walki.
Jeżeli wspominamy, że sztuka Kung-Fu była używana w obliczu wyboru pomiędzy życiem a śmiercią to dlatego, że chociaż w innych formach rywalizacji stawali naprzeciwko siebie zazwyczaj tylko dwaj ludzie, to kryterium rozstrzygające o zwycięstwie lub porażce, pozostało jeszcze do niedawna, zwłaszcza poza ChRl, to samo.
Pierwsze informacje o współzawodnictwie w Kung-Fu pochodzą już z czasów dynastii Zhou. Istniał mecenat władców feudalnych nad mistrzami sztuk walki. Dwory były zbiorowiskami różnych specjalistów konkurujących ze sobą na drewnianych platformach wznoszonych na palach kilka, nawet kilkanaście metrów nad ziemią. Była to forma znanego obecnie ringu bokserskiego, tylko znacznie większego i nieograniczonego linami. Dookoła platformę otaczały wbite w ziemię, ostro zaostrzone pale. Ta forma rywalizacji została nazwana leitai, czyli „walka na platformie". Zasady jej polegały na tym, że walczono dotąd, aż nikt nie mógł pokonać aktualnie znajdującego się na platformie. Zwycięzca otrzymywał honorowy tytuł „Ten, Który Zajął Platformę". Zmagania polegały na walce wręcz lub z bronią w ręku. Pokonany bardzo często był bardzo ranny a nierzadko ginął. Zasada walki polegała na tym, że jeżeli już się wstąpiło na platformę, to trzeba było walczyć aż do zwycięstwa lub porażki. Wszystkie chwyty i uderzenia były dozwolone, zepchnięcia z platformy również.
W okresie Walczących królestw „leitai" stało się powszechne wśród ogółu ludności Chin. Zwykle walki te oglądały setki ludzi. Stały się one nie tylko formą rywalizacji, ale i okazją do zarobienia pieniędzy oraz ujawnienia i zdobycia władzy dla nowego stylu Kung-Fu. Kiedy jakiś mistrz przybywał na nowy teren i chciał tam otworzyć swoją szkołę Kung-Fu, zwykle budował platformę i oczekiwał przeciwników. Jeżeli okazywał się dostatecznie sprawny, zyskiwał sobie uznanie i szacunek u okolicznych mieszkańców. To gwarantowało mu życie w dobrobycie. W okresie dynastii Tang „leitai" organizowano u podnóża gór, a stoki roiły się od widzów.
W dzisiejszych czasach zawody tego typu wyglądają zupełnie inaczej. Po raz pierwszy w formie sportowej zostały one rozegrane w 1983 r. Zawody w Sanshou San Da rozgrywane są w ośmiu kategoriach wagowych - od 48 do ponad 81 kg.
Ciekawostką jest to, że nie ma podestu jak w „leitai" lub ringu ograniczonego linami, ale wytycza się pole o rozmiarze 8x8 m. Walka trwa trzy rundy po dwie minuty. Pomiędzy rundami są jednominutowe przerwy. Zawodnicy walczą w ochraniaczach na głowę, korpus i ręce. Interesujący jest sposób punktowania trafień i wykonanych technik w poszczególnych rundach. Jeżeli zawodnik trafi w ważna część ciała serią co najmniej dwóch technik, wykona rzut przeciwnika na podłoże lub wyrzuci go poza ograniczone pole, to otrzymuje dwa punkty. Jeden punkt można otrzymać za powalenie przeciwnika, gdy wykonujący technikę sam pada. Za skuteczne wykonanie oryginalnej techniki z danego stylu otrzymuje się dwa dodatkowe punkty. Istnieje również system kar za niedozwolone techniki. Podczas walki nie można się odwracać, ani stosować uderzeń w tył głowy.
Rozgrywanie zawodów w Kung-Fu jest jednym ze sposobów przetrwania tej sztuki walki w nowoczesnym społeczeństwie. Szczególnie dotyczy to starych form używających tradycyjnej broni. Dzięki temu, że proces ten następuje jednak stosunkowo późno, wyciągnięto wnioski z tego, co pozostało z innych sztuk walki, takich jak Judo czy Karate, które przystosowano do zawodów sportowych, odrzucając tradycję i ten specyficzny, wschodni element wychowawczy. W przeciwieństwie do wyżej wymienionych zawody w Kung-Fu cechuje duże przywiązanie do tradycyjnych form wychowania adeptów, do nauki zawierającej pełny cykl treningowy, do szacunku dla autorytetów. Nie przypadkiem za wzór młodym zawodnikom służą starzy mistrzowie biorący udział w tych samych zawodach i ukazujących prawdziwe „wnętrze" i przeznaczenie tej sztuki.
Zawody w Kung-Fu, rywalizacja z partnerem tej samej lub innej szkoły jest jedynie etapem na drodze rozwoju osobowości człowieka poprzez sztukę walki. Etapem, czasami wspaniałym, kiedy odnosi się sukcesy i zdobywa trofea, ale nie ostatecznym. Sam sposób rozgrywania zawodów determinuje to, że nie są one celem treningu, a tylko elementem. Pozwala to tej sztuce zachować swoją tożsamość i sprawiać, że będzie ona długo atrakcyjna dla garstki zawodników, ale dla ogółu ludzi, jako sposób utrzymania ich sprawności psychicznej i fizycznej.
Jeśli ma ktoś jeszcze jakies informacje na ten temat to bardzo proszę !!!!
"Bycie przygotowanym do wojny jest najlepszym sposobem zachowania pokoju"
(San Shou) - ponad stylowa chińska metoda walki, skrajnie nastawiona na pragmatyzm. Jej kształt uzależniony jest w dużej mierze od nauczyciela, jego doświadczeń i umiejętności. Brak w niej jakichkolwiek ćwiczeń formalnych, a stosowane techniki w dużej mierze uzależnione są od tego jaki styl KUNG - FU trenuje (bądź trenował wcześniej) uczeń bądź jego nauczyciel. Dlatego też SAN DA może kłaść nacisk na różne techniki, jednak głównym celem treningu jest uzyskanie maksymalnej skuteczności w walce - wymuszana poprzez organizowane zawody. Każdy styl KUNG - FU ma swoje SAN DA gdyż są to po prostu techniki walki. Najczęściej adepci San Da, walczą rękami jak w boksie, nogami jak w TAN TUI, i stosują techniki rzutów z CHIN NA. Zawody SAN DA organizowane są, w kraju i zagranicą. Uczniowie każdego Klubu mają więc możliwość startowania zarówno w kraju jak i poza jego granicami.
Historia:
Jak każda działalność, Kung-Fu ćwiczone przez ponad dwa tysiąclecia powodowało w ludziach chęć znajdowania formy porównania swoich umiejętności. Oczywiście pierwszym i najbardziej brutalnym sprawdzianem skuteczności technik danego stylu Kung-Fu były liczne pola bitew. Historia poszczególnych dynastii obfituje w szereg wojen prowadzonych pomiędzy poszczególnymi królestwami cesarstwa, z agresją zewnętrzną szczególnie ze strony plemion mongolskich i mandżurskich, czy wreszcie w czasie wybuchających powstań chłopskich. Z ostatniego okresu Cesarstwa Chińskiego największe wojny, w których ważną role odegrała umiejętność Kung-Fu, to powstanie taipingów (1850-1868) i powstanie bokserów (1898-1901). To ostatnie nazwane właśnie tak z powodu szczególnego znaczenia, jakie przywiązywali powstańcy do nauki i użycie swojej narodowej sztuki walki.
Jeżeli wspominamy, że sztuka Kung-Fu była używana w obliczu wyboru pomiędzy życiem a śmiercią to dlatego, że chociaż w innych formach rywalizacji stawali naprzeciwko siebie zazwyczaj tylko dwaj ludzie, to kryterium rozstrzygające o zwycięstwie lub porażce, pozostało jeszcze do niedawna, zwłaszcza poza ChRl, to samo.
Pierwsze informacje o współzawodnictwie w Kung-Fu pochodzą już z czasów dynastii Zhou. Istniał mecenat władców feudalnych nad mistrzami sztuk walki. Dwory były zbiorowiskami różnych specjalistów konkurujących ze sobą na drewnianych platformach wznoszonych na palach kilka, nawet kilkanaście metrów nad ziemią. Była to forma znanego obecnie ringu bokserskiego, tylko znacznie większego i nieograniczonego linami. Dookoła platformę otaczały wbite w ziemię, ostro zaostrzone pale. Ta forma rywalizacji została nazwana leitai, czyli „walka na platformie". Zasady jej polegały na tym, że walczono dotąd, aż nikt nie mógł pokonać aktualnie znajdującego się na platformie. Zwycięzca otrzymywał honorowy tytuł „Ten, Który Zajął Platformę". Zmagania polegały na walce wręcz lub z bronią w ręku. Pokonany bardzo często był bardzo ranny a nierzadko ginął. Zasada walki polegała na tym, że jeżeli już się wstąpiło na platformę, to trzeba było walczyć aż do zwycięstwa lub porażki. Wszystkie chwyty i uderzenia były dozwolone, zepchnięcia z platformy również.
W okresie Walczących królestw „leitai" stało się powszechne wśród ogółu ludności Chin. Zwykle walki te oglądały setki ludzi. Stały się one nie tylko formą rywalizacji, ale i okazją do zarobienia pieniędzy oraz ujawnienia i zdobycia władzy dla nowego stylu Kung-Fu. Kiedy jakiś mistrz przybywał na nowy teren i chciał tam otworzyć swoją szkołę Kung-Fu, zwykle budował platformę i oczekiwał przeciwników. Jeżeli okazywał się dostatecznie sprawny, zyskiwał sobie uznanie i szacunek u okolicznych mieszkańców. To gwarantowało mu życie w dobrobycie. W okresie dynastii Tang „leitai" organizowano u podnóża gór, a stoki roiły się od widzów.
W dzisiejszych czasach zawody tego typu wyglądają zupełnie inaczej. Po raz pierwszy w formie sportowej zostały one rozegrane w 1983 r. Zawody w Sanshou San Da rozgrywane są w ośmiu kategoriach wagowych - od 48 do ponad 81 kg.
Ciekawostką jest to, że nie ma podestu jak w „leitai" lub ringu ograniczonego linami, ale wytycza się pole o rozmiarze 8x8 m. Walka trwa trzy rundy po dwie minuty. Pomiędzy rundami są jednominutowe przerwy. Zawodnicy walczą w ochraniaczach na głowę, korpus i ręce. Interesujący jest sposób punktowania trafień i wykonanych technik w poszczególnych rundach. Jeżeli zawodnik trafi w ważna część ciała serią co najmniej dwóch technik, wykona rzut przeciwnika na podłoże lub wyrzuci go poza ograniczone pole, to otrzymuje dwa punkty. Jeden punkt można otrzymać za powalenie przeciwnika, gdy wykonujący technikę sam pada. Za skuteczne wykonanie oryginalnej techniki z danego stylu otrzymuje się dwa dodatkowe punkty. Istnieje również system kar za niedozwolone techniki. Podczas walki nie można się odwracać, ani stosować uderzeń w tył głowy.
Rozgrywanie zawodów w Kung-Fu jest jednym ze sposobów przetrwania tej sztuki walki w nowoczesnym społeczeństwie. Szczególnie dotyczy to starych form używających tradycyjnej broni. Dzięki temu, że proces ten następuje jednak stosunkowo późno, wyciągnięto wnioski z tego, co pozostało z innych sztuk walki, takich jak Judo czy Karate, które przystosowano do zawodów sportowych, odrzucając tradycję i ten specyficzny, wschodni element wychowawczy. W przeciwieństwie do wyżej wymienionych zawody w Kung-Fu cechuje duże przywiązanie do tradycyjnych form wychowania adeptów, do nauki zawierającej pełny cykl treningowy, do szacunku dla autorytetów. Nie przypadkiem za wzór młodym zawodnikom służą starzy mistrzowie biorący udział w tych samych zawodach i ukazujących prawdziwe „wnętrze" i przeznaczenie tej sztuki.
Zawody w Kung-Fu, rywalizacja z partnerem tej samej lub innej szkoły jest jedynie etapem na drodze rozwoju osobowości człowieka poprzez sztukę walki. Etapem, czasami wspaniałym, kiedy odnosi się sukcesy i zdobywa trofea, ale nie ostatecznym. Sam sposób rozgrywania zawodów determinuje to, że nie są one celem treningu, a tylko elementem. Pozwala to tej sztuce zachować swoją tożsamość i sprawiać, że będzie ona długo atrakcyjna dla garstki zawodników, ale dla ogółu ludzi, jako sposób utrzymania ich sprawności psychicznej i fizycznej.
Jeśli ma ktoś jeszcze jakies informacje na ten temat to bardzo proszę !!!!
"Bycie przygotowanym do wojny jest najlepszym sposobem zachowania pokoju"
"Bycie przygotowanym do wojny jest najlepszym sposobem zachowania pokoju"
Krzysztof Piekarz
Anonim
dacheng
ciny"
KOSA KK
!!!!!!
OloKK
