Jak żyć z martwicą kolana.

Hej wszystkim, mam 27 lat, martwicę zdiagnozowano u mnie w wieku 15-16 lat. Nigdy nie zastosowano wobec mnie żadnego leczenia, mimo iż mówiłem ojcu że nie jestem w stanie normalnie wchodzić po schodach, nadal aktywnie grałem w piłkę, ćwiczyłem karate, obciążałem nogę jak tylko się dało. Obwinianie go za mówienie "boli Cię bo rośniesz synu" nie przywróci mi zdrowia, także to nie jest przedmiotem tej dyskusji. Kiedy już praktycznie nie mogłem chodzić lekarz stwierdził martwicę i ale dodał że najgorsze już za mną. Teraz jako dorosły człowiek stwierdzam iż martwica nie tylko dosięgnęła kolana ale także zniekształciła nieco biodro, a ostatnio zauważyłem, iż mam wystające żebro na klatce piersiowej po stronie której moje ciało dotknięte jest martwicą.

Noga kiepsko znosi zimno, cały czas muszę odciążać ją aby zużywała się w równym tępie co reszta mojego organizmu. Myślę nad kupnem laski i zapewne ją niebawem nabędę.
Chciałem się zapytać czy ktoś ma podobne doświadczenia i czy ma jakieś doświadczenia podobne do mnie. W internecie mogę znaleźć informacje na temat dzieci do wieku 16 i na temat ich leczenia, ale nie ma nic na temat osób które po mimo choroby, niezwykle aktywnie spędzały czas np przygotowania do zawodów kyokushin, czy zawody w sprincie i piłce nożnej.

Pozdrawiam

Mówisz o jałowej martwicy guzowatości kości piszczelowej (choroba Osgooda-Schlattera). Jak wyglądało Twoje leczenie do tej pory ?

Tak zgadza się. Nie było żadnego leczenia. Ale za to było karate i piłka nożna. Wchodzenie po schodach w tym okresie wiązało się z niezwykle silnym bólem.

Dlaczego nie było żadnego leczenia ? I teraz też tego nie w tym kierunku idziesz tylko myślisz o zakupie laski ?

Nie było leczenia, ponieważ wspomnienie o bólu kolana mojemu ojcu kończyło się niepodejmowaniem żadnych działań. Mój ojciec znęcał się nademną fizycznie i psychicznie, trójka z mojego rodzeństwa w tym wliczając mnie jest po próbach samobójczych. Temu. Kiedy po raz ostatni byłem u lekarza z tym kolanem powiedział że najgorsze mam już za sobą. Powiedział że po operacji istnieje ryzyko że już w ogóle nie będę mógł chodzić a jedyne co może zrobić to zmniejszyć rozmiar narośli.

Rozumiem oraz współczuję ,natomiast teraz jak już jesteś dorosły powinieneś zadbać o siebie i swój komfort funkcjonowania na codzień a więc lekarz, diagnostyka , badanie obrazowe następnie terapia u fizjoterapeuty / osteopaty.

Gdybym miał iść do lekarza to po co miałbym pisałbym o tym gdzieś na forum?

Internet nie jest do leczenia się , i jeśli liczysz że ktoś da magiczną wskazówkę co Ci wyeliminuje problem to niestety będziesz rozczarowany.