ryzyk fizyk
Ruch ciała ludzkiego w walce, tak jak każdy inny ruch, podlega prawom i zasadom Fizyki. Sportowcy, którzy walczą efektywnie, stosują się bardziej lub mniej świadomie do tych zasad. Nie trzeba znać Fizyki aby dobrze walczyć, jednak jej znajomość jest w tej kwestii wielce pomocna. Kształtuje ona mechanikę technik i jej zastosowanie ma miejsce w przypadku uderzeń i kopnięć w stójce, poprzez rzuty i obalenia w klinczu, aż do dźwigni, duszeń i pozycji kontroli w parterze.
Fakt, że ludzie posiadają dwie ręce, dwie nogi, tułów oraz głowę ustala geometrię walki. Przez to efektywne sposoby walki są uniwersalne, tj. nie zależą od kraju pochodzenia, płci, czy wieku walczących. Przydaje się znajomość anatomii, gdyż twardymi częściami ciała uderzamy lub kopiemy w miękkie albo wrażliwe partie ciała przeciwnika. Podobnie wykonując chwyty działamy większą liczbą swoich mięśni przeciwko mniejszej liczbie mięśni przeciwnika. Ponadto korzystamy z wszechobecnego pola grawitacyjnego, aby odnieść korzyści w walce.
Wykonując uderzenia przekazujemy pięściami lub łokciami energię częściom ciała przeciwnika. Celami są jego głowa lub tułów. Wyróżniamy ciosy proste oraz po łuku (sierpowe i podbródkowe). Aby wykonać cios musimy najpierw nadać prędkość naszej ręce poprzez skurcz mięśni. Cofanie ręki przed zadaniem ciosu, jest nieefektywne, gdyż wydłuża drogę do celu jak i sygnalizuje nasze zamiary oponentowi. Zgodnie z drugą zasadą dynamiki Newtona przyspieszenie jakie chcemy nadać naszej ręce jest odwrotnie proporcjonalne do jej masy. Im większa masa ręki, tym wolniej będzie się ona rozpędzała, dlatego bokserzy muszą mieć optymalnie rozbudowaną muskulaturę ciała, mniejszą w porównaniu np. do kulturystów. Ciosy wyprowadzane są z bioder, wkładając w ruch całą masę ciała, lekko obracając cały tułów. Pęd kończyny, który jest iloczynem jej masy i prędkości, zostaje zsumowany z pędem całego ciała, by ostatecznie zostać przekazany ciału przeciwnika. Ciało przeciwnika zyskuje wtedy część pędu jaka została mu przekazana i zostaje odrzucone. Reszta pędu jest tracona w wyniku oporów ruchu. Energia uderzenia może chwilowo zgromadzić się w postaci energii elastycznej tkanek, lecz głównie jest zamieniana na ciepło rękawicy, atakowanego celu i powietrza.
Kopnięcia mają tą przewagę nad uderzeniami, że dają większy zasięg oraz siła generowana przez nogi jest znacznie większa niż przez ręce. Celami kopnięć prostych są tułów oraz głowa przeciwnika. Kopnięcia po łuku wykonywane są głównie na udo oponenta, jego bok jak i głowę. Można również kopać kolanem w brzuch lub głowę. Istnieje więcej możliwych rodzajów kopnięć, jednak te są najbardziej efektywne w walce. Kopnięcia obrotowe są bardziej ryzykowne, gdyż chwilowo ustawiamy się tyłem do przeciwnika. Możemy także stracić równowagę. Przy ich wykonywaniu korzystamy z zasady zachowania momentu pędu (ZZMP). W praktyce ruch obrotowy charakteryzuje prędkość kątowa oraz moment bezwładności. Moment bezwładności mówi nam jak bardzo masa jest rozłożona wokół osi obrotu. Im większa masa jest ustawiona dalej od tej osi, tym większy moment bezwładności układu i tym trudniej jest go obrócić. ZZMP stwierdza, że iloczyn prędkości kątowej i momentu bezwładności pozostaje stały w układzie, na który nie działają siły z zewnątrz. Zmniejszając moment bezwładności powodujemy zwiększenie prędkości kątowej obrotu konfiguracji części ciała. Wniosek z tego jest zatem taki, że należy wykonywać kopnięcia obrotowe zwięźle, nie rozpraszając zbytnio nogi i rąk na zewnątrz. Dodatkowo ręce powinny chronić głowę przed kontrą przeciwnika. W ostatniej fazie ruchu tuż przed osiągnięciem celu, aby przyspieszyć ruch należy jeszcze bardziej ściągnąć części ciała bliżej osi obrotu. Nadanie energii kinetycznej nodze jest związane z pokonaniem jej bezwładności. Nogi są cięższe od rąk, dlatego trudniej jest je rozpędzić. Kopnięcia są zatem wolniejsze od uderzeń, za to rozpędzoną nogę ciężej jest zatrzymać. Dzięki temu kopnięcia są bardziej destrukcyjne od ciosów zadawanych rękami.
Fakt, że ludzie posiadają dwie ręce, dwie nogi, tułów oraz głowę ustala geometrię walki. Przez to efektywne sposoby walki są uniwersalne, tj. nie zależą od kraju pochodzenia, płci, czy wieku walczących. Przydaje się znajomość anatomii, gdyż twardymi częściami ciała uderzamy lub kopiemy w miękkie albo wrażliwe partie ciała przeciwnika. Podobnie wykonując chwyty działamy większą liczbą swoich mięśni przeciwko mniejszej liczbie mięśni przeciwnika. Ponadto korzystamy z wszechobecnego pola grawitacyjnego, aby odnieść korzyści w walce.
Wykonując uderzenia przekazujemy pięściami lub łokciami energię częściom ciała przeciwnika. Celami są jego głowa lub tułów. Wyróżniamy ciosy proste oraz po łuku (sierpowe i podbródkowe). Aby wykonać cios musimy najpierw nadać prędkość naszej ręce poprzez skurcz mięśni. Cofanie ręki przed zadaniem ciosu, jest nieefektywne, gdyż wydłuża drogę do celu jak i sygnalizuje nasze zamiary oponentowi. Zgodnie z drugą zasadą dynamiki Newtona przyspieszenie jakie chcemy nadać naszej ręce jest odwrotnie proporcjonalne do jej masy. Im większa masa ręki, tym wolniej będzie się ona rozpędzała, dlatego bokserzy muszą mieć optymalnie rozbudowaną muskulaturę ciała, mniejszą w porównaniu np. do kulturystów. Ciosy wyprowadzane są z bioder, wkładając w ruch całą masę ciała, lekko obracając cały tułów. Pęd kończyny, który jest iloczynem jej masy i prędkości, zostaje zsumowany z pędem całego ciała, by ostatecznie zostać przekazany ciału przeciwnika. Ciało przeciwnika zyskuje wtedy część pędu jaka została mu przekazana i zostaje odrzucone. Reszta pędu jest tracona w wyniku oporów ruchu. Energia uderzenia może chwilowo zgromadzić się w postaci energii elastycznej tkanek, lecz głównie jest zamieniana na ciepło rękawicy, atakowanego celu i powietrza.
Kopnięcia mają tą przewagę nad uderzeniami, że dają większy zasięg oraz siła generowana przez nogi jest znacznie większa niż przez ręce. Celami kopnięć prostych są tułów oraz głowa przeciwnika. Kopnięcia po łuku wykonywane są głównie na udo oponenta, jego bok jak i głowę. Można również kopać kolanem w brzuch lub głowę. Istnieje więcej możliwych rodzajów kopnięć, jednak te są najbardziej efektywne w walce. Kopnięcia obrotowe są bardziej ryzykowne, gdyż chwilowo ustawiamy się tyłem do przeciwnika. Możemy także stracić równowagę. Przy ich wykonywaniu korzystamy z zasady zachowania momentu pędu (ZZMP). W praktyce ruch obrotowy charakteryzuje prędkość kątowa oraz moment bezwładności. Moment bezwładności mówi nam jak bardzo masa jest rozłożona wokół osi obrotu. Im większa masa jest ustawiona dalej od tej osi, tym większy moment bezwładności układu i tym trudniej jest go obrócić. ZZMP stwierdza, że iloczyn prędkości kątowej i momentu bezwładności pozostaje stały w układzie, na który nie działają siły z zewnątrz. Zmniejszając moment bezwładności powodujemy zwiększenie prędkości kątowej obrotu konfiguracji części ciała. Wniosek z tego jest zatem taki, że należy wykonywać kopnięcia obrotowe zwięźle, nie rozpraszając zbytnio nogi i rąk na zewnątrz. Dodatkowo ręce powinny chronić głowę przed kontrą przeciwnika. W ostatniej fazie ruchu tuż przed osiągnięciem celu, aby przyspieszyć ruch należy jeszcze bardziej ściągnąć części ciała bliżej osi obrotu. Nadanie energii kinetycznej nodze jest związane z pokonaniem jej bezwładności. Nogi są cięższe od rąk, dlatego trudniej jest je rozpędzić. Kopnięcia są zatem wolniejsze od uderzeń, za to rozpędzoną nogę ciężej jest zatrzymać. Dzięki temu kopnięcia są bardziej destrukcyjne od ciosów zadawanych rękami.
3
Krzysztof Piekarz
Anonim
cynik75
Zdanie Fizyka jest kluczem do efektywnej walki jest truizmem.
