pehr ling
Futbol pozwala ziścić afrykańskie marzenie o emigracji. Zaledwie dziesięcioletni piłkarze trafiają nielegalnie do „obozów treningowych" we Włoszech, Hiszpanii, Portugalii. Tam są szkoleni, a następnie odsprzedawani z zyskiem wielkim klubom europejskim.
Często grają za kwoty niższe od minimalnego wynagrodzenia.
W wieku 12 lat Jean opuścił rodzinną wioskę i wyjechał do Jaunde, stolicy Kamerunu. Rano szkoła, po południu drobny handel. Gdy tylko miał wolną chwilę, grał w piłkę. W wieku 14 lat został wybrany do narodowej drużyny juniorów. „Pewnego dnia zobaczył mnie na stadionie portugalski agent. Powiedział, że jestem dobry i spytał, czy chciałbym zdobywać doświadczenie w Europie. Widziałem program w TV5 pokazujący, jak kameruńscy piłkarze ciężko harowali w Europie. Odpowiedziałem, że jeśli propozycja nie jest poważna, to nie ma o czym rozmawiać" - wspomina Jean. Jakiś czas potem skaleczenie kostki uniemożliwiło chłopcu udział w Pucharze Narodów Afryki juniorów. „Moja przyszłość w Kamerunie była przekreślona. Postanowiłem przyjąć propozycję agenta. Wyjechać do Europy to marzenie wszystkich afrykańskich piłkarzy!" - opowiada.
Przed wyjazdem agent zażądał od niego 600 tysięcy franków (ok. tysiąca euro) „na zakup biletu lotniczego". Opiekunowie chłopca wzięli pożyczkę, by zgromadzić tę sumę. Wraz z trójką innych piłkarzy w tym samym wieku Jean wyruszył do Europy. W samolocie agent wyjaśnił, że program uległ zmianie: nie lecą do Portugalii, ale do Paryża, na turniej z Francuzami, „żebyście się zaaklimatyzowali i stanęli na nogi". Razem z kolegami z Kamerunu, Mali i Gwinei Jean wygrywał pierwsze mecze. Ale znowu miał kontuzję kostki. Nie wiedział, że agent chce się go pozbyć. „Portugalczyk powiedział: zagrasz na próbę w lyońskim Olimpique. Człowiek w klubowym dresie będzie na ciebie czekał na dworcu". Z 20 euro w kieszeni chłopak pojechał do Lyonu. Niestety, nikt się nie pojawił.
W maju Jean kończy 18 lat. (...) Bez dokumentów, bez rodziny błąka się po przedmieściach Lyonu. Aby nie zwracać na siebie uwagi, a także ze strachu przed „waszym drogim ministrem spraw wewnętrznych" nie powiedział o swojej sytuacji ani nauczycielom w szkole, ani kierownictwu klubu piłkarskiego z ligi okręgowej.
Były piłkarz kameruński Jean-Claude Mbvoumin zebrał ponad sześćset takich opowieści młodych Afrykanów, oszukanych, porzuconych, znajdujących się we Francji w dramatycznej sytuacji. W 2000 roku utworzył stowarzyszenie Culture Foot Solidaire. „W samym regionie Ile-de-France są tysiące młodych ludzi, którzy mają nieuregulowaną sytuacją prawną. Grają za kwoty wystarczające jedynie na bilet miesięczny. Często stać ich tylko na jeden kebab dziennie, ale nadal trenują" - mówi.
„FIFA i UEFA muszą zająć się tą sprawą - uważa Mbvoumin. - To nie problem rasizmu, ale wykorzystywania dzieci przez handlarzy". Przerzucają oni młodych Afrykanów, mających zaledwie 10 lat, do „obozów treningowych" na południu Włoch, w Hiszpanii i Portugalii. Po miesiącach odsprzedają do wielkich klubów. „Jesteśmy gotowi karać agentów lub kluby zamieszane w ten proceder - zapewnia UEFA. - Ale to do państw, które ostrzegliśmy, należy przeprowadzenie śledztw w sprawie kanałów nielegalnej imigracji".
Zdaniem Raffaele Poli z Międzynarodowego Ośrodka Badań nad Sportem (CIES) uniwersytetu Neuchatel w Szwajcarii, specjalisty ds. międzynarodowych migracji piłkarzy gracze z czarnego kontynentu są ofiarami systemu czysto spekulacyjnego: „Piłkarz afrykański to poszukiwany surowiec, który poddaje się obróbce, a następnie odsprzedaje z zyskiem. By podnieść wartość futbolistów z Afryki, »przepuszcza« się ich przez ekstraklasy z trzeciego koszyka (Rumunia, Albania, Cypr, Malta), później drugiego (Szwajcaria, Belgia czy Holandia), by następnie sprzedać ich do wielkich klubów". Poli zwraca uwagę, że w Rumunii jest nadreprezentacja przedstawicieli Ghany, a w Albanii Nigeryjczyków. W 2003 roku piłkarze afrykańscy stanowili 20 proc. z 5 tysięcy cudzoziemców grających w europejskich klubach zawodowych lub półzawodowych. „W Europie gracze wykorzystywani są jako tania, drugorzędna siła robocza". Niedawno inspekcja pracy ukarała Ajax Amsterdam grzywną 10 tysięcy euro, gdyż klub płacił swym ciemnoskórym graczom mniej niż wynosiło minimalne wynagrodzenie.
Jean Claude Mbvoumin mówi o „swoistym praniu graczy". Finansowym, ale także administracyjnym. Regulamin FIFA zakazuje międzynarodowych transferów piłkarzy w wieku poniżej 18 lat i przewiduje grzywny dla klubów szkoleniowych. Drapieżni agenci, by obejść przepisy, zmieniają nazwiska bądź wiek futbolistów.
„Futbol pozwala ziścić afrykańskie marzenia o emigracji" - uważa Raffaele Poli. Podczas zgrupowania w Abidżanie zapytał 24 członków ekipy juniorów Wybrzeża Kości Słoniowej, który z nich chciałby pracować w Europie, ale bez wynagrodzenia. Zgłosili się wszyscy. A 23 stwierdziło, że chętnie by jeszcze dopłaciło, żeby tylko przeżyć przygodę. „Miraże futbolu wykorzystywane są do organizowania prawdziwego handlu" - stwierdza Poli. Dodaje, że dzieciaki, którym obiecywano karierę piłkarską w Europie, kończyły często jako służący na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Kamerunie lub w Maroku.
Ofiary handlarzy mają bardzo silne poczucie winy, bo często całe rodziny pomagają w wyjazdach. Także pośrednicy wstydzą się w przypadku fiaska. „Jeśli chłopakowi się nie powiodło, to znaczy, że był leniwy i nie dość się starał" - mówi Raffaele Poli. „Moi opiekunowie poświęcili całą swoją krwawicę, abym mógł wyjechać, przekonani, że wrócę z trzykrotnością wydanej na mnie sumy. Gdybym wrócił do kraju z pustymi rękami, zlinczowaliby mnie i nie uwierzyli w moją historię" - mówi Jean.
Stowarzyszenie Culture Foot Solidaire, mając poparcie Aimé Jacqueta, dyrektora technicznego francuskiej reprezentacji narodowej, stara się uwrażliwić kluby na los młodych afrykańskich piłkarzy, ułatwiając ich integrację w ośrodkach szkoleniowych. „Przede wszystkim trzeba się zwrócić do rodzin. Przestrzec, by nie powierzały losu swych dzieci pozbawionym skrupułów agentom" - uważa Jean-Claude Mbvoumin. „Aby uzyskać zgodę afrykańskiej rodziny na wyruszenie syna w świat, wystarczy 3 tysiące euro" - dodaje były gracz Lyon Olimpique.
Od 2001 r. Akademia Kultury Piłkarskiej z Kribi w południowo-zachodnim Kamerunie prowadzi działalność społeczną wśród setki chłopców i dziewcząt pasjonujących się piłka nożną. Zamierza tworzyć domy młodych piłkarzy, a także ośrodki informujące młodzież, rodziców i trenerów z klubów afrykańskich o niebezpieczeństwach związanych z emigracją do Europy. (...)
Jean, marzący o uregulowaniu swej sytuacji życiowej, jest pesymistą: „Dopóki władze afrykańskie będą pozwalać działać pseudoagentom, nic się nie zmieni. A oni przekupują wszystkich i będą mogli uprawiać ten proceder".
Rozpoczynający się 20 stycznia w Kairze Puchar Narodów Afryki znowu potwierdzi zalety afrykańskiego futbolu: spontaniczność zawodników i zapał kibiców.
onet.pl
Często grają za kwoty niższe od minimalnego wynagrodzenia.
W wieku 12 lat Jean opuścił rodzinną wioskę i wyjechał do Jaunde, stolicy Kamerunu. Rano szkoła, po południu drobny handel. Gdy tylko miał wolną chwilę, grał w piłkę. W wieku 14 lat został wybrany do narodowej drużyny juniorów. „Pewnego dnia zobaczył mnie na stadionie portugalski agent. Powiedział, że jestem dobry i spytał, czy chciałbym zdobywać doświadczenie w Europie. Widziałem program w TV5 pokazujący, jak kameruńscy piłkarze ciężko harowali w Europie. Odpowiedziałem, że jeśli propozycja nie jest poważna, to nie ma o czym rozmawiać" - wspomina Jean. Jakiś czas potem skaleczenie kostki uniemożliwiło chłopcu udział w Pucharze Narodów Afryki juniorów. „Moja przyszłość w Kamerunie była przekreślona. Postanowiłem przyjąć propozycję agenta. Wyjechać do Europy to marzenie wszystkich afrykańskich piłkarzy!" - opowiada.
Przed wyjazdem agent zażądał od niego 600 tysięcy franków (ok. tysiąca euro) „na zakup biletu lotniczego". Opiekunowie chłopca wzięli pożyczkę, by zgromadzić tę sumę. Wraz z trójką innych piłkarzy w tym samym wieku Jean wyruszył do Europy. W samolocie agent wyjaśnił, że program uległ zmianie: nie lecą do Portugalii, ale do Paryża, na turniej z Francuzami, „żebyście się zaaklimatyzowali i stanęli na nogi". Razem z kolegami z Kamerunu, Mali i Gwinei Jean wygrywał pierwsze mecze. Ale znowu miał kontuzję kostki. Nie wiedział, że agent chce się go pozbyć. „Portugalczyk powiedział: zagrasz na próbę w lyońskim Olimpique. Człowiek w klubowym dresie będzie na ciebie czekał na dworcu". Z 20 euro w kieszeni chłopak pojechał do Lyonu. Niestety, nikt się nie pojawił.
W maju Jean kończy 18 lat. (...) Bez dokumentów, bez rodziny błąka się po przedmieściach Lyonu. Aby nie zwracać na siebie uwagi, a także ze strachu przed „waszym drogim ministrem spraw wewnętrznych" nie powiedział o swojej sytuacji ani nauczycielom w szkole, ani kierownictwu klubu piłkarskiego z ligi okręgowej.
Były piłkarz kameruński Jean-Claude Mbvoumin zebrał ponad sześćset takich opowieści młodych Afrykanów, oszukanych, porzuconych, znajdujących się we Francji w dramatycznej sytuacji. W 2000 roku utworzył stowarzyszenie Culture Foot Solidaire. „W samym regionie Ile-de-France są tysiące młodych ludzi, którzy mają nieuregulowaną sytuacją prawną. Grają za kwoty wystarczające jedynie na bilet miesięczny. Często stać ich tylko na jeden kebab dziennie, ale nadal trenują" - mówi.
„FIFA i UEFA muszą zająć się tą sprawą - uważa Mbvoumin. - To nie problem rasizmu, ale wykorzystywania dzieci przez handlarzy". Przerzucają oni młodych Afrykanów, mających zaledwie 10 lat, do „obozów treningowych" na południu Włoch, w Hiszpanii i Portugalii. Po miesiącach odsprzedają do wielkich klubów. „Jesteśmy gotowi karać agentów lub kluby zamieszane w ten proceder - zapewnia UEFA. - Ale to do państw, które ostrzegliśmy, należy przeprowadzenie śledztw w sprawie kanałów nielegalnej imigracji".
Zdaniem Raffaele Poli z Międzynarodowego Ośrodka Badań nad Sportem (CIES) uniwersytetu Neuchatel w Szwajcarii, specjalisty ds. międzynarodowych migracji piłkarzy gracze z czarnego kontynentu są ofiarami systemu czysto spekulacyjnego: „Piłkarz afrykański to poszukiwany surowiec, który poddaje się obróbce, a następnie odsprzedaje z zyskiem. By podnieść wartość futbolistów z Afryki, »przepuszcza« się ich przez ekstraklasy z trzeciego koszyka (Rumunia, Albania, Cypr, Malta), później drugiego (Szwajcaria, Belgia czy Holandia), by następnie sprzedać ich do wielkich klubów". Poli zwraca uwagę, że w Rumunii jest nadreprezentacja przedstawicieli Ghany, a w Albanii Nigeryjczyków. W 2003 roku piłkarze afrykańscy stanowili 20 proc. z 5 tysięcy cudzoziemców grających w europejskich klubach zawodowych lub półzawodowych. „W Europie gracze wykorzystywani są jako tania, drugorzędna siła robocza". Niedawno inspekcja pracy ukarała Ajax Amsterdam grzywną 10 tysięcy euro, gdyż klub płacił swym ciemnoskórym graczom mniej niż wynosiło minimalne wynagrodzenie.
Jean Claude Mbvoumin mówi o „swoistym praniu graczy". Finansowym, ale także administracyjnym. Regulamin FIFA zakazuje międzynarodowych transferów piłkarzy w wieku poniżej 18 lat i przewiduje grzywny dla klubów szkoleniowych. Drapieżni agenci, by obejść przepisy, zmieniają nazwiska bądź wiek futbolistów.
„Futbol pozwala ziścić afrykańskie marzenia o emigracji" - uważa Raffaele Poli. Podczas zgrupowania w Abidżanie zapytał 24 członków ekipy juniorów Wybrzeża Kości Słoniowej, który z nich chciałby pracować w Europie, ale bez wynagrodzenia. Zgłosili się wszyscy. A 23 stwierdziło, że chętnie by jeszcze dopłaciło, żeby tylko przeżyć przygodę. „Miraże futbolu wykorzystywane są do organizowania prawdziwego handlu" - stwierdza Poli. Dodaje, że dzieciaki, którym obiecywano karierę piłkarską w Europie, kończyły często jako służący na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Kamerunie lub w Maroku.
Ofiary handlarzy mają bardzo silne poczucie winy, bo często całe rodziny pomagają w wyjazdach. Także pośrednicy wstydzą się w przypadku fiaska. „Jeśli chłopakowi się nie powiodło, to znaczy, że był leniwy i nie dość się starał" - mówi Raffaele Poli. „Moi opiekunowie poświęcili całą swoją krwawicę, abym mógł wyjechać, przekonani, że wrócę z trzykrotnością wydanej na mnie sumy. Gdybym wrócił do kraju z pustymi rękami, zlinczowaliby mnie i nie uwierzyli w moją historię" - mówi Jean.
Stowarzyszenie Culture Foot Solidaire, mając poparcie Aimé Jacqueta, dyrektora technicznego francuskiej reprezentacji narodowej, stara się uwrażliwić kluby na los młodych afrykańskich piłkarzy, ułatwiając ich integrację w ośrodkach szkoleniowych. „Przede wszystkim trzeba się zwrócić do rodzin. Przestrzec, by nie powierzały losu swych dzieci pozbawionym skrupułów agentom" - uważa Jean-Claude Mbvoumin. „Aby uzyskać zgodę afrykańskiej rodziny na wyruszenie syna w świat, wystarczy 3 tysiące euro" - dodaje były gracz Lyon Olimpique.
Od 2001 r. Akademia Kultury Piłkarskiej z Kribi w południowo-zachodnim Kamerunie prowadzi działalność społeczną wśród setki chłopców i dziewcząt pasjonujących się piłka nożną. Zamierza tworzyć domy młodych piłkarzy, a także ośrodki informujące młodzież, rodziców i trenerów z klubów afrykańskich o niebezpieczeństwach związanych z emigracją do Europy. (...)
Jean, marzący o uregulowaniu swej sytuacji życiowej, jest pesymistą: „Dopóki władze afrykańskie będą pozwalać działać pseudoagentom, nic się nie zmieni. A oni przekupują wszystkich i będą mogli uprawiać ten proceder".
Rozpoczynający się 20 stycznia w Kairze Puchar Narodów Afryki znowu potwierdzi zalety afrykańskiego futbolu: spontaniczność zawodników i zapał kibiców.
onet.pl
"O sporcie jesteś pokojem"
Krzysztof Piekarz
PsG17
YaKubu
Ten fakt powoduje iż drużyny z tego kontynentu mają wielu kibiców . Na MŚ często da się to zaobserwować . Ja np: zawsze kibicuję Nigerii ... grają solidną piłkę i są w stanie ograć niemal każdą reprezentację 
Afryka ok jest ok ...
